کد مطلب:173149 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:137
توصیه به عزاداری
عزاداری حضرت سیدالشهداء علیه السلام در حقیقت اظهار محبت و علاقه ای است كه فرد نسبت به موالی و دوستداران خود انجام می دهد. یكی از دستوراتی كه ائمه طاهرین علیهم السلام به شیعیان دادند گریه ی بر مصائب حضرت اباعبدالله علیه السلام است. در كلامی نورانی از حضرت سیدالشهداء علیه السلام وارد شده است كه فرمود:
من (ما من عبد) قطرت عیناه أو دمعت عیناه فینا دمعة بوأه الله بها فی الجنة غرفا یسكنها أحقابا أو حقبا؛ [1] هیچ بنده ای نیست كه در راه مصائب ما قطره ای اشك بریزد و یا اشك از چشمانش سرازیر شود، مگر این كه خداوند به واسطه ی این اشك، جایگاه او را برای همیشه در بهشت قرار خواهد داد.
أبی عماره منشد می گوید: هر روزی كه یادی از حضرت حسین بن علی علیهماالسلام پیش امام صادق علیه السلام می شد، حضرت در آن روز تا شب متبسم نبود.
امام صادق علیه السلام فرمود:
حسین اشك چشم هر مؤمن است. [2] .
باز حضرت فرمود:
كسی كه یك بیت شعر بسراید و یا یك نفر را بگریاند بهشت بر او واجب می شود. [3] .
امام حسین علیه السلام با نهضت اش، حیات دوباره به اسلام داد و برای ادامه آن توصیه شده كه آن را هر سال زنده نگه دارند، زیرا درس های فراوانی هم چون توحید، ایمان، مردانگی، طمأنینه، صبر و استقامت، عزت، كرامت نفس، آزادی خواهی و ده ها درس ارزنده دیگر به انسانیت آموخت.
اشكی كه ریخته می شود چنان چه در مسیر هماهنگی روح با امام علیه السلام باشد، پرواز كوچكی است كه روح ما با روح حضرت اباعبدالله می كند.
گریه، نشانه محبت است و محبت، ناشی از ایمان و معرفت، و عمل بدون ایمان پایه و اساس ندارد؛ بلكه مانند پیكر بی روح است.
عزاداری، با شناخت امامت رابطه ی متقابل داشته، از شعائر آن محسوب می شود و ملحق به اصول دین می باشد؛ مانند اذان كه تمام مذاهب اسلامی می گویند اگر از مردم شهر مسلمان نشینی بانگ اذان شنیده نشود، امام مسلمین با مردم آن جا جنگ می كند تا صدا به اذان بلند كنند. هر چند اذان مستحب است، ولی از شعائر نبوت به شمار می آید. گریه نیز اگر چه امری مستحب است، ولی در حقیقت متمسك شدن به ولایت اهل بیت است.
من (ما من عبد) قطرت عیناه أو دمعت عیناه فینا دمعة بوأه الله بها فی الجنة غرفا یسكنها أحقابا أو حقبا؛ [1] هیچ بنده ای نیست كه در راه مصائب ما قطره ای اشك بریزد و یا اشك از چشمانش سرازیر شود، مگر این كه خداوند به واسطه ی این اشك، جایگاه او را برای همیشه در بهشت قرار خواهد داد.
أبی عماره منشد می گوید: هر روزی كه یادی از حضرت حسین بن علی علیهماالسلام پیش امام صادق علیه السلام می شد، حضرت در آن روز تا شب متبسم نبود.
امام صادق علیه السلام فرمود:
حسین اشك چشم هر مؤمن است. [2] .
باز حضرت فرمود:
كسی كه یك بیت شعر بسراید و یا یك نفر را بگریاند بهشت بر او واجب می شود. [3] .
امام حسین علیه السلام با نهضت اش، حیات دوباره به اسلام داد و برای ادامه آن توصیه شده كه آن را هر سال زنده نگه دارند، زیرا درس های فراوانی هم چون توحید، ایمان، مردانگی، طمأنینه، صبر و استقامت، عزت، كرامت نفس، آزادی خواهی و ده ها درس ارزنده دیگر به انسانیت آموخت.
اشكی كه ریخته می شود چنان چه در مسیر هماهنگی روح با امام علیه السلام باشد، پرواز كوچكی است كه روح ما با روح حضرت اباعبدالله می كند.
گریه، نشانه محبت است و محبت، ناشی از ایمان و معرفت، و عمل بدون ایمان پایه و اساس ندارد؛ بلكه مانند پیكر بی روح است.
عزاداری، با شناخت امامت رابطه ی متقابل داشته، از شعائر آن محسوب می شود و ملحق به اصول دین می باشد؛ مانند اذان كه تمام مذاهب اسلامی می گویند اگر از مردم شهر مسلمان نشینی بانگ اذان شنیده نشود، امام مسلمین با مردم آن جا جنگ می كند تا صدا به اذان بلند كنند. هر چند اذان مستحب است، ولی از شعائر نبوت به شمار می آید. گریه نیز اگر چه امری مستحب است، ولی در حقیقت متمسك شدن به ولایت اهل بیت است.
[1] «قطرت عيناه فينا قطرة»: يعني يك قطره اشك براي ما بريزيد. «دمعت عنياه فينا دمعة»: يعني اين كه اشك سرازير شود. (بحارالانوار، ج 44، ص 279، ح 8؛ ج 14، باب (66) استحباب البكاء لقتل الحسين، ص 507).
[2] ما ذكر الحسين بن علي عند أبي عبدالله في يوم قط فرئي أبوعبدالله عليه السلام متبسما في ذلك اليوم الي الليل و كان أبوعبدالله عليه السلام يقول الحسين عبرة كل مؤمن. بحارالانوار، ج 44، ص 280، حديث 11.
[3] بحارالانوار، ج 44، ص 282، ح 15.